De afgelopen winter viel het met de gladheid meestal wel wat mee, maar vanochtend was het raak. Een dikke laag papperige sneeuw liet mijn krantenfiets voortdurend alle kanten uit slippen. Fietsen ging vaak helemaal niet, want zodra je wat gang probeerde te maken, sloeg het achterwiel door.
Op een doordeweekse dag heb ik aan het begin van mijn ronde zo'n 20 kilo in de bak op het voorwiel. Als de fiets dan ook nog gaat glijden en slippen, ga je snel onderuit. Je probeert dus zo te fietsen, dat je niet onderuit gaat. Dat betekent voorzichtig fietsen en klaar zitten om de onderuit schuivende fiets op te vangen.
Het gevolg is dat de ronde langer duurt. Normaal ben ik zo'n vijf kwartier kwijt, maar vandaag was het 7 kwartier. Daar staat tegenover dat ik niet onderuit ging. Wanneer je valt, weet je nooit precies hoe het afloopt en hoe groot de schade is.
Ik was geneigd te denken, dat in deze glibberige omstandigheden iedereen er wel ongeveer zo over zou denken. Dat bleek echter niet zo te zijn. Naarmate het drukker werd, zag ik steeds meer mensen die zichzelf kennelijk als volledig onkwetsbaar beschouwden.
Misschien waren het Christenen, die dachten dat hun God ook nu weer over hun heil en gezondheid zou waken. Of hadden ze crystal meth. geslikt, net als de Duitse soldaten in Wereldoorlog II, zodat ze zichzelf als onoverwinnelijk zagen.
Een van de hoogtepunten die ik zag, was een jonge moeder, die er onbekommerd op los fietste. Ze droeg ondanks de vrieskou een kekke minirok. Haar benen waren slechts bedekt door een dunne transparante zwarte panty. Ideale kleding om mee over het asfalt te schuiven. In een zitje aan het stuur haar kind.
Ging het echt met dit leger van mensen die zichzelf kennelijk zagen als volledig onkwetsbaar, werkelijk voortdurend vlekkeloos? In de krant las ik even later over een reeks ongelukken die door de gladheid hadden plaatsgevonden en de nodige slachtoffers hadden geëist.
Ben ik de enige, die dit onbezonnen gedrag waarneemt. Later op de dag hoorde ik precies hetzelfde verhaal van iemand anders zonder dat ik iets gemeld had over mijn waarnemingen.
De grote vraag in het kader van deze blog is natuurlijk: hoe kan dit? Waar komt dit onbezonnen gedrag vandaan?
Ik denk dat je door schade en schande moet leren dat de natuur hard is. Wat je ziet, is ouders die hun kind in grote elektrische bakfietsen naar school racen. In zo'n bak zit het kind behoorlijk veilig, maar van zo'n tochtje leert het niets. Wij moesten vroeger al jong zelf naar school lopen (en later fietsen). Met wat pech werd je minimaal bedreigd door kinderen van de andere school. Bij gladheid ging je onderuit, voordat je je gerealiseerd had, dat het glad was.
De natuur is hard en het asfalt of de klinkers waarop je terecht komt, helaas niet minder. Het grote verschil is dat wij dat leerden als kinderen, terwijl de jonge ouders van nu daar nog steeds niet mee op de hoogte lijken te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten