Eens transgender, altijd transgender!

 

 Laatst bijgewerkt: 3-12-2023 om 2.31

 

Thomas van der Meer schrijft prachtige stukjes en dat doet hij in de Volkskrant. Maar dan is er nog iets. Ik zou er niet over durven beginnen, maar hij is er zelf in een column (21 november 2023) over begonnen. Thomas heeft een 'transgenderachtergrond'.

Een wat? Een transgender-achtergrond! Wat bedoelt hij daar precies mee? Een goeie vraag, lijkt mij, want niet iedereen zal onmiddellijk weten, wat je je moet voorstellen bij een 'transgenderachtergrond'.

Thomas bedoelt daarmee dit.

'Vroeger, toen ik eruitzag als een meisje, was ik transgender. Maar ik voel me een man en zie er nu ook uit als een man, dus vind ik dat ik mezelf een gewone man mag noemen.'

Met andere woorden: Thomas was transgender, omdat hij eruitzag als meisje, maar zich man voelde. Maar nu ziet hij eruit als gewone man, dus mag hij zichzelf 'man' noemen, vindt hij.

Van mij mag dat, maar ik vind het wel wat verwarrend. Laten we om te beginnen eens kijken naar het eerste deel van de definitie. Hij zag eruit als meisje, maar voelde zich kennelijk jongen en was dus transgender in zijn optiek.

Maar wie bepaalt hoe een meisje eruit moet zien? Ik wilde dat vroeger altijd doen voor mijn huidige vrouw en ik herinner me, dat ze daar toen niet echt enthousiast over was. Mijn ideeën op dat punt, stemden niet overeen met de hare. Niet iedereen denkt daar dus gelijk over.

En dan dat dat tweede deel: hij voelde zich jongen/man. Ja, maar mijn hond gaf altijd het idee door zijn gedrag zich eigenlijk mens te voelen en andere honden te zien als verachtelijke en minderwaardige beesten. Als je wilde meetellen, moest je mens zijn, vond ze. Ondertussen zag het beest er toch echt uit als een mooie Duitse herder. Was mijn hond dan 'transgender'?

Ik bedoel: dat criterium van -- ik voelde me zus en zo -- is niet echt objectief waarneembaar. Eigenlijk helemaal niet, kunnen we wel stellen.

Eerst zitten we dus met een niet goed omschreven uiterlijk, dat volgens Thomas onmiddellijk moest resulteren in de conclusie: MEISJE! Vervolgens zitten we met een gevoel, dat alleen Thomas echt kon waarnemen. Met andere woorden: op deze manier wordt het hele begrip 'transgender' volstrekte kul! Laat ik het aardiger zeggen: op deze manier is het slechts een mening.

Dan is er met gevoelens nog een ander probleem. Vandaag de dag vinden we Joden oké, maar morgen geven we ze misschien aan bij de geheime politie. Ik bedoel maar: niets is zo veranderlijk als het menselijke gevoel. Het ene moment heb je honger, het volgende moment komt het je de keel uit (soms letterlijk).

Goed, Thomas was dus volgens eigen zeggen vroeger 'transgender'. Maar nu is hij dat volgens eigen zeggen niet meer, want zijn uiterlijk is aangepast. Hij heeft zich gedoucht, zijn haar gekamd, andere kleren aangetrokken en is nu opeens een totaal ander mens geworden! Tja, daar zit natuurlijk iets in, maar dat is eigenlijk niet wat normale mensen bedoelen met man of vrouw zijn.

Een man heeft in beginsel het vermogen kinderen te verwekken, een vrouw heeft in beginsel het vermogen kinderen te baren. Sommige mensen hebben pech, die zitten daar wat tussenin of kunnen geen van beide. Maar ik schreef dan ook 'in beginsel'.

Laat ik nu vertellen, hoe ik 'transgender' definieer. Iemand is transgender als hij of zij niet overkomt of beoordeeld wordt als 'echte man' of 'echte vrouw'. Het gaat er dus niet om, wat je bent of wat je kunt of wat je voelt. Het gaat er alleen om, hoe je overkomt. Het gaat erom, wat mensen van je denken. Een echte vrouw, die mannelijk overkomt, kan dus transgender zijn. In de praktijk betekent dat, dat ze een probleem heeft. In sommige gevallen kan dat bijvoorbeeld een reden zijn voor bepaalde mensen (vermoedelijk mannen) om haar te vermoorden. Voor een echte man, die vrouwelijk overkomt, geldt dit probleem nog sterker. Zijn risico om vermoord te worden, is belangrijk groter.

Stel, je ziet er volledig uit als echte man. Maar sommige mensen in je omgeving weten, dat je je soms als vrouw verkleed hebt. Of dat je iets had met dameskleding. Die wetenschap is ruim voldoende. Zo'n man is altijd in gevaar, of hij dat wil of niet. Of hij dat gevaar wel of niet erkent en ziet, doet niet terzake. Voor een vrouw geldt (in mindere mate) precies hetzelfde.

Het is dus simpel: eens transgender, altijd transgender! Dat 'foute' verleden kan ieder moment bekend worden en dan grote conseuquenties hebben. Je mag dat discriminatie noemen of agressie, wat je maar wil, daar gaat het nu even niet om.

Nu mijn punt.

Thomas definieert zijn transgender-zijn op basis van zijn gevoel en zijn ideeën. Hij had het idee eruit te zien als meisje en hij voelde zich aangetrokken tot het man zijn. Dus was hij 'transgender'. Het transgender zijn bestond alleen in zijn hoofd.

Maar als je mijn definitie van 'transgender' volgt, zie je dat die volledig objectief is. Het gaat er niet om, wat je voelt. Het gaat er niet om, wat je gelooft. Het gaat er niet om, wat je denkt. Het gaat er slechts om, hoe je overkomt of beoordeeld wordt. Als je publiek denkt, wat is dat nou?, dan heb je een probleem en mogelijk een groot probleem. Waarom je publiek dat denkt, doet niet terzake. Het kan je uiterlijk zijn, het kan zijn dat ze iets over je gehoord hebben. In beide gevallen kan dat publiek minder leuke dingen gaan doen.

Nu het grappige.

De titel boven zijn column luidt: 'Ik kan die hele transgender-toestand nooit echt achter me laten, en dat vind ik jammer'. Hij realiseert zich dus dat de harde werkelijkheid zich niet zo gedraagt als hij graag zou willen, maar trekt daar vervolgens niet de conclusie uit, dat hij fout denkt. Dat hij zijn denken moet aanpassen. Hij blijft het in plaats daarvan jammer vinden, hij had de werkelijkheid graag anders gehad.

Waarom is dit relevant?

In de voorgaande blogposts kwam bevooroordeeldheid steeds weer uit de bus als de grote variabele die vrijwel alles in onze moderne samenleving bepaalt.

Wat je hier ziet, is dat bevooroordeeldheid ook terugkomt bij iets fundamenteels als transgender zijn. Thomas is schrijver en werkt in een verpleeghuis. Je verwacht: hij zit in het alfagebied. Ik ben ooit begonnen als natuurkunde student en tenslotte terecht gekomen in de psychologische statistiek, psychometrie en dataverwerking. Je zou dus denken: in het bètagebied. Thomas redeneert vanuit zijn geloof, ik probeer te redeneren vanuit de feiten.

Mijn opvatting klopt met de feiten, zijn opvatting is misschien 'prachtig', maar trekt zich van de harde werkelijkheid niets aan.

Je kunt dus transgender zijn vanuit je geloof, maar je kunt het ook zijn vanuit de feiten. Twee totaal verschillende benaderingen. Klopt dit, met wat er over transgenders bekend is?

Ik denk van wel. Showgirl-transgenders (ook wel: Type I) staan bekend als totaal anders dan wat ik noem 'klassieke transgenders' (ook wel: type II). Showgirls overleven langer en beter dan de anderen, vermoedelijk doordat ze hun ideeën al jong hebben moeten leren aanpassen aan de harde realiteit.

Dat betekent nog iets. Denken zoals Thomas doet, is misschien mooi, maar er hangt een prijskaartje aan en mogelijk een stevig. Ik zou denken: je bent een bedreigde diersoort, kies eieren voor je geld! Pas als de bliksem je denken aan, aan die harde realiteit!

Mijn motto is simpel: een levende transgender is een goede transgender. Try to stay alive! Voor een transgender is dat al heel wat. Voor een transgender moet overleven de eerste prioriteit zijn. Klassieke transgenders zien dat echter allemaal totaal anders. Ze geloven te leven in een heerlijk roze wereld.

Van mij mag dat, maar de realiteit is, dat daar een fors prijskaartje aan kan hangen.

Kun je in dat geval zeggen: de harde natuur hangt daar een fors prijskaartje aan? Dat is wat misleidend, denk ik. Je kunt beter zeggen: de menselijke natuur, van de mensen om ons heen, hangt daar soms een fors prijskaartje aan. Die menselijke natuur is ook een stukje van de grote Natuur, waarin we moeten leven en overleven.

Die merkwaardige menselijke natuur van moderne mensen -- waar we als transgenders voortdurend mee te maken hebben (en die we natuurlijk zelf ook meesjouwen) -- is de reden voor het bestaan van deze blog!

Het empirische onderzoek heeft tenslotte iets moois opgeleverd. Niet alle mensen zijn even gevaarlijk. Mensen verschillen sterk op dit punt. Sommige mensen vinden het geen probleem, anderen krijgen een rode waas voor ogen. De meeste mensen zitten ergens tussen die twee uitersten in.

Wat bepaalt de mate van gevaarlijkheid? Inderdaad, het gaat om bevooroordeeldheid. Denk je vooral vanuit je ideeën, je geloof òf probeer je te denken vanuit de harde feiten?

De accepterende, onbevooroordeelde geesten zien, wat ze zien en maken zich daar niet druk over. De niet-accepterende, bevooroordeelde geesten geloven dat het vaderland bedreigd wordt, dat het gevaar nabij is en dat alleen geweld het gevaar kan verdrijven, zodra ze iets zien dat niet klopt met hun opvattingen.

Het merkwaardige is dus, dat de vooringenomen geesten aan de ene kant gemakkelijk gewelddadig worden als ze geconfronteerd worden met iemand die voor hun idee afwijkt, maar dat die zelfde vooringenomen geesten zodra ze transgendergevoelens hebben, het gevaar niet zien en niet willen zien. Alleen de ideeën die ze koesteren, zijn belangrijk. Zij geloven liever iets moois.