dinsdag 19 maart 2024

De rest van Amerika heeft zijn verstand verloren

 

Het artikel waar Google News me op attendeert, is getiteld: "Joe Biden’s Superfans Think the Rest of America Has Lost Its Mind" (https://www.nytimes.com/2024/03/04/us/politics/biden-voters-democrats.html).

Het is nogal een zuur artikel. De mensen die pro Biden zijn, als je moet kiezen tussen hem en Trump niet zo'n moeilijke keuze, worden weggezet als een stel wereldvreemde, oude zakken.

Ik ben het echter helemaal met die 'oude zakken' eens. De mensen die voor Trump zijn, hebben hun verstand verloren!

Ik denk zelfs dat niet alleen de rest van Amerika zijn verstand verloren heeft, maar dat het een wereldwijd verschijnsel is. In Nederland zitten we met het probleem. Zweden heeft het probleem. Frankrijk heeft het probleem. Italië heeft het probleem. Turkije heeft het probleem. Israël heeft het probleem. Gaza had het probleem en misschien nog wel. Libanon heeft het probleem. De Britten hebben het probleem. Haïti heeft het probleem al heel lang. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Kan ik mijn bewering hard maken? Ik beperk me even tot Amerika. Dan hebben we een concreet geval.

 

In eerste instantie focus ik op bevooroordeeldheid. Door het laatste grote onderzoek van wijlen Bob Altemeyer weten we dat bevooroordeeldheid de variabele is die het enthousiasme voor Trump het best voorspelt en ook behoorlijk goed voorspelt (r>0.80).

Maar daarna verzink ik in een soort moeras. Ik kan (met een nacht zoeken via Google) geen directe bevestiging vinden voor een relatie tussen bevooroordeeldheid en slecht denken.

Als je erover nadenkt, misschien ook niet zo vreemd. Bevooroordeeldheid wordt al heel lang gemeten en dat schijnt altijd goed te lukken, maar verder lijkt er nog veel onbekend over te zijn.

Er is geen duidelijke inhoudelijke definitie zoals die je voor RWA wel hebt. Bij RWA heb je dankzij Altemeyer uitgebreid valideringsonderzoek, maar dat lijkt bij 'prejudice' vooral te ontbreken. RWA is gestandaardiseerd via een vaste reeks items, maar ook dat ontbreekt bij bevooroordeeldheid.

Vervolgens is er een probleem met de tweede poot van de vergelijking: het 'slechte denken'. Helemaal maagdelijk terrein, lijkt het. Er bestaat tot nu toe geen geaccepteerde maat voor iets als 'goed denken'. Intelligentie heeft er misschien wel mee te maken, maar is toch niet precies hetzelfde.

 

In tweede instantie blijkt het echter simpel. Met Trump-stemmers is iets merkwaardigs aan de hand. Ze geloven op grote schaal dat Trump de verkiezingen gewonnen heeft, terwijl hij die in werkelijkheid verloren heeft. Dat percentage ligt tegenwoordig op maar liefst 69% (https://www.washingtonpost.com/dc-md-va/2024/01/02/jan-6-poll-post-trump/). Meer dan twee derde van alle Trump-enthousiasten gelooft in iets, dat duidelijk onwaar is.

Dat bevestigt een voorspelling van het soortenmodel. De hoge cultuur (de cultuur van de strongman) hanteert sociale waarheid en niet feitelijke waarheid. Wat de leider en leiders beweren, blaten de volgelingen/gelovigen en de 'men of action' slaafs na en accepteren ze vervolgens als absolute waarheid.

Maar als je sociale waarheid hanteert om je status in de groep in stand te houden en zo mogelijk te verhogen, dan hanteer je normaal systeem 1 en niet systeem 2. Met andere woorden: bevooroordeelde geesten hanteren inderdaad als manier van denken: systeem 1 (het snelle 'denken', het babbelen).

 

In dit kader is er nog een tweede soortgelijk punt. De inwoners van de staten die overwegend op Trump stemmen, stemmen nogal eens tegen hun belang in. Of ze handelen tegen hun belang in. Men overziet als het ware de situatie niet goed, laat zich leiden door zijn gevoel en door wat de groep beweert en kiest vervolgens het verkeerde alternatief.

Een concreet voorbeeld hiervan is het zich niet laten inenten tegen COVID. In Trump-country zijn daardoor in verhouding veel meer slachtoffers gevallen dan in de democratische VS-staten. Dat laat zien, dat het denken van de Trump-stemmers in doorsnee inderdaad niet is afgestemd op de harde werkelijkheid.

 

Conclusie?

Wat we hier gevonden hebben, is dat bevooroordeeldheid gekoppeld blijkt te zijn aan niet feitelijk denken (aan babbelen, aan systeem 1 'denken'). Bevooroordeelde personen hanteren sociale waarheid, in plaats van feitelijke waarheid, precies zoals het soortenmodel voorspelt.

Dankzij het zure bericht op de website van de New-York Times weten we nu, dat bevooroordeeldheid inderdaad gekoppeld is aan de manier van denken (systeem 1). Dit zijn extreem bevooroordeelde mensen, die harde problemen denken te kunnen oplossen met borrelpraat.

Ik veronderstelde dat verband natuurlijk al veel eerder, maar hier hebben we een concreet voorbeeld, dat het laat zien en bevestigt.


Mag je dit niet feitelijke 'denken' (systeem 1 denken, babbelen/leuteren, snel 'denken') aan duiden als 'slecht denken'?

Je moet je eigenlijk realiseren waar die twee manieren van denken oorspronkelijk voor bedoeld waren. Wat de functie was.

Jagers/verzamelaars hebben twee belangrijke manieren van bestaan. Om voedsel te bemachtigen moeten ze interacteren met de harde natuur. Ze moeten dan hun systeem 2 optimaal benutten. Ze moeten in die omstandigheden hun brein overuren laten maken, omdat ze te maken hebben met de harde natuur.

Maar bij het nuttigen van de buit in het relatief veilige dorp of nederzetting, is het belangrijk dat je de onderlinge band versterkt. Alleen kun je in het oerwoud niet overleven en ben je ten dode opgeschreven. Het doel is, dat je je als gemeenschap samen, als het moet, je verdedigt en de strijd aangaat. Wat je dus doet, is samen plezier maken, lol maken, samen eten, samen drinken en sociaal de juiste dingen zeggen.

Dingen die wij nu ook nog volop doen en misschien wel te vaak en te veel. Maar ook dingen waar in beginsel niets mis mee is, zo lang we het mate doen en begrijpen, waarom we het doen.

Iemand die echter alleen maar borrelpraat produceert, moet vervolgens niet gek opkijken als het in het gevaarlijke oerwoud mis gaat.

Wij hoeven gelukkig geen voedsel meer te bemachtigen in dat gevaarlijke oerwoud, maar ook wij zijn uiteindelijk nog steeds volledig afhankelijk van die harde, externe wereld.

Als dus het zeewater in 2100 vijf meter of meer gestegen is, zoals sommige klimaatwetenschappers zich nu soms laten ontvallen, gaat het niet lukken om met borrelpraat dat water terug te duwen.

En als de mannetjes van Poetin straks voor de deur staat, gaat het niet lukken om zijn troepen met borrelpraat terug te krijgen naar dat grote land waar ze vandaan komen.

De mensen die oprecht denken dat ze in dat soort gevallen met borrelpraat de wereld naar hun hand kunnen zetten . . .

Ik denk, dat je die moet noemen, wat ze zijn: knettergek, volkomen mesjokke. Of om het wat aardiger te formuleren: ze zijn de weg kwijt. Ze weten niet meer precies waar ze zijn en wat ze aan het doen zijn. 

Dat is dus, wat we met bevooroordeeldheid meten. 


 

 

 

 

 

 

 

 

zaterdag 16 maart 2024

Alleen oude knarren koken nog zelf, lijkt het

 

Als het soortenmodel klopt, en dat moet bijna wel want het is vrijwel volledig gebaseerd op empirische gegevens, dan nemen in landbouwsamenlevingen (culturen waar landbouw e.d. zorg voor het voedsel) de alfa-bètafactor geleidelijk steeds verder toe. Met andere woorden: de mensen worden in doorsnee steeds bevooroordeelder.

Wat wil dat zeggen? Mensen gaan steeds meer denken via hun onderbuik (systeem 1, het snelle 'denken'), terwijl het moeizame denken met het hoofd (systeem 2, het trage denken) steeds meer in onbruik raakt en steeds minder goed beheerst wordt.

Een paar blogposten eerder ging het over het sterk toegenomen overgewicht. Een steeds groter deel van de bevolking heeft overgewicht. Hoe kan dat? Mijn verklaring was niet populair, maar wel simpel: mensen krijgen steeds minder zelfbeheersing. Ze worden steeds bevooroordeelder.

We zijn nu een paar dagen verder. De Volkskrant brengt een groot artikel: "Zelf je eten koken lijkt steeds meer iets voor mensen van boven de 50" (12/3/2024, p. 25). Veel jonge mensen maken het zichzelf graag makkelijk. Dus je koopt iets, of je laat iets brengen, maar zelf koken is vaak een brug te ver.

Het lijkt allemaal plausibel. En het past volledig bij mijn verklaring van de afnemende zelfbeheersing en de toenemende bevooroordeeldheid. Het toenemende systeem 1 denken.

Want als je kookt, moet alles wel kloppen. Je hebt te maken met de harde natuur. Zelf eten koken is dus toch even je systeem 2 gebruiken.

Net als: wandelen, rennnen, joggen, dansen, klussen, goed autorijden, fietsen, suppen, kanoën, zingen, zakelijk schrijven, rekenen, boekhouden, computergames spelen met harde feedback. En ga zo maar door.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 


woensdag 13 maart 2024

Falende crisiszorg is alleen mogelijk door het leger van slaafse, agressieve, uniforme volgelingen/gelovigen (RWA+)

 

Laatst bijgewerkt: 16/3/2024 om 3.59

 

Het aritkel staat in de Volkskrant van dinsdag, 12 maart 2024. Het gaat over crisiszorg voor jongeren. De titel zegt misschien al genoeg. De titel luidt: 'Ruim 20 uur per dag eenzaam opgesloten'.

Tja, dat is natuurlijk ook een methode. Je wilt iemand zogenaamd helpen en dan sluit je die persoon gewoon op.

Waarom doen mensen dat? 

Dat is in dit geval niet zo moeilijk uit te leggen. De zogenaamde 'zorgverlener' stelt 24 uur per dag, 7 dagen per week individuele zorg te verlenen. Ik weet niet wat de huidige dagprijs is, maar enige tijd geleden lag die royaal boven de duizend euro per dag.

We zijn allemaal mensen en we moeten allemaal leven en we willen allemaal brood op de plank, en heel veel mensen willen graag ook nog heel veel meer dan alleen dat. Zorgverlening is een geweldig verdienmodel.

Maar dat is toch zielig voor die hulpbehoevende jongere? De één zijn dood, is de ander zijn brood. Dan moeten ze maar gewoon zorgen geen hulp nodig te hebben. Simpel toch?

Hoe is het mogelijk dat zogenaamde zorgverleners voortdurend hun kwalijke praktijken ongeremd kunnen voortzetten? Want het opsluiten van jeugdigen is niets nieuws op dit gebied. En het zal hierna ook niet anders worden.

Mag je dit de betrokken zorgverleners kwalijk nemen? Dat zijn ook maar gewoon mensen, die graag geld en status willen.

In het empirische discriminatie-onderzoek (het empirische onderzoek naar 'fascisme') is men tenslotte tot het inzicht gekomen dat mensen als Hitler en Stalin niet het echte probleem vormen. Want als je zulke mensen weghaalt, is er onmiddellijk iemand anders die de plaats van strongman probeert in te nemen. Het echte probleem zit bij hun basis. De volgelingen/gelovigen die de strongman op het schild hijsen.

Zo is het bij zorgverleners ook. Het echte probleem zijn niet de mooipratende zorgverleners, maar het volstrekt onkritische publiek dat zich maar wat graag door hen laat oplichten.

Kunnen we dat meten? Ja, dat kunnen we meten. De eigenschap die maakt dat mensen volstrekt onkritisch de mooipraterij van de strongman geloven, meten we als 'rechts autoritarisme' met de RWA-schaal (Right Wing Authoritarianism-schaal) van wijlen Bob Altemeyer.

De mensen die hoog op die maat scoren, hebben drie merkwaardige eigenschappen waardoor ze gedefineerd worden als 'volgeling/gelovige'.

1. Ze zijn extreem onderworpen en volgzaam aan mensen, die ze zien als hoger.

2. Ze zijn extreem agressief, zodra hun leiders daarvoor het groene licht geven of daartoe aanzetten.

3. Ze willen ten koste van alles volstrekt normaal zijn en naadloos passen in hun groep.

Als al deze slaafse, agressieve, uniforme mensen niet zo talrijk waren en zo goedgelovig, zouden al die pseudo zorgverleners geen enkele kans krijgen hun kwalijke praktijken uit te oefenen.











 







 


zondag 10 maart 2024

Elf procent van de elfjarigen wil van het andere geslacht zijn! Of toch niet?

 

Laatst bijgewerkt: 12/3/2024 om 16.31

 

Ik zie het nieuws laat in de nacht of vroeg in de ochtend, het is maar hoe je het tijdstip van kwart over vijf 's ochtends aanduidt. De kop staat op het voorblad van het Dagblad van het Noorden. Elf procent van de elfjarigen wil van het andere geslacht zijn.

Dit is een blog over discriminatie, niet over transgenders en transgenderisme. Wat heeft dit nieuws te maken met zaken als discriminatie, geweld, agressie, corruptie, oorlog, burgeroorlog en genocide? Ogenschijnlijk niets, maar in werkelijkheid heel veel.

Wat betekent het, wanneer elf procent van de elfjarigen aangeeft het eens te zijn met de stelling, 'Ik wil van het andere geslacht zijn'?

Ik zou denken, dat dat betekent dat een belangrijk deel van die elfjarigen geslacht ziet als iets, dat je zelf kunt en mag kiezen. Terwijl we het vroeger zagen als iets dat je nu eenmaal was. Je was 'jongen' of 'meisje'. In werkelijkheid waren er natuurlijk ook mensen die er lichamelijk wat tussenin vielen, maar daar hielden we op die leeftijd nog geen rekening mee.

Maar als je geslacht ziet als iets dat je zelf mag kiezen, betekent dat ook, dat je leeft vanuit je ideeënwereld. Je voelt je (voor jezelf meer aangetrokken tot) de tegenovergestelde sekse en daarom zie je dat, als wat je eigenlijk bent en wilt zijn. Een typisch geval van systeem 1 denken. Dat is echter nog niet alles.

Denken vanuit de onderbuik (via systeem 1) is typerend voor bevooroordeeldheid. Dat is de centrale variabele die aangeeft of mensen discrimineren, agressief zijn, impulsief handelen, corrupt zijn, zaken verzinnen, liegen, 'mooi' praten en toch ook heel belangrijk: of ze enthousiast de (aspirant) strongman zullen steunen.

Elf procent van de elfjarigen die kiest voor de tegenovergestelde sekse, laat dan zien dat er in de samenleving op het punt van bevooroordeeldheid (systeem 1 denken) iets heel erg mis zit, ben ik dan geneigd te denken.

Die conclusie past perfect bij wat we via een veelheid van andere indicatoren al weten. De handjes zitten steeds losser aan het lijf, verkeersdeelnemers maken steeds meer ongelukken, brugdelen vallen onbedoeld uit de takels, plafonds en vloeren komen onverwachts naar beneden, het wegdek in tunnels wordt opeens door opwellend water omhoog gestuwd en ga zo maar door.

 

Maar klopt dat verhaal uit de krant in dit geval wel helemaal? Het kan best zijn dat die onvrede met het biologische geslacht inderdaad is toegenomen en dat ook de rest van mijn verhaal hierboven daardoor helemaal klopt. Maar in tweede instantie zie ik toch ook enkele problemen, waardoor die conclusie wat prematuur is.

Een eerste probleem dat ik zag na het opvragen van het onderzoeksrapport waarop het hele verhaal gebaseerd is (https://link.springer.com/article/10.1007/s10508-024-02817-5), is dat de onderzoekers op een belangrijk punt, een punt waar in feite hun hele onderzoek op gebaseerd is, hebben volstaan met één enkele vraag.

Psychologen hebben daar slechte ervaringen mee. Hoe weet je dan zeker dat de bedoeling van de vraag echt is overgekomen? Veel kinderen hebben tegenwoordig leesproblemen en begripsproblemen. Verder had je altijd al een belangrijke groep kinderen, waar iets mee was op het gebied van leren en intelligentie, waardoor ze al problemen hadden met simpele vragen.

Stel je voor dat deze hele blog over empirisch onderzoek naar discriminatie gebaseerd zou zijn op één enkele vraag, namelijk: bent U antisemiet? Vrijwel iedereen zou vermoedelijk antwoorden: 'nee'.

Als enige optie zouden we vervolgens moeten concluderen dat er eigenlijk helemaal geen antisemieten waren te vinden. Maar als je dan nog verder doordenkt: dan kunnen er dus ook nooit mensen geweest zijn, die de Holocaust uitvoerden en mogelijk maakten. En als je vervolgens dan nog verder door zou redeneren, zouden we ons moeten bekeren tot het leger van de Holocaust-ontkenners. Met andere woorden: onderzoek doen is prima, maar je moet het wel serieus en goed doen.

Kortom, als je je hele onderzoek ophangt aan het begrijpen van een enkele vraag, dan is er in je universitaire opleiding behoorlijk wat, heel erg mis gegaan.

Voor de goede orde: dit waren onderzoekers van het UMCG. Dat betekent niet, dat alle onderzoekers daar van dit kaliber zijn, zeker niet, maar je mag dus ook niet uitsluiten dat sommigen dat wel zijn.

Een volgend probleem waar ik tegen aanliep is: welke vraag hebben de onderzoekers nu precies gebruikt? Toch wel belangrijk, als je je hele onderzoek ophangt aan één enkele vraag. Volgens het onderzoeksverslag deze:

"I wish to be of the opposite sex".

Maar dit waren Nederlandse kinderen. Je zou denken, dat de onderzoekers die vraag dan wel vertaald zullen hebben en mogelijk hebben ze dat ook gedaan, maar het staat niet vermeld in hun verslag. Als alles draait zoals in dit geval om één enkele vraag, vind ik dat uiterst onzorgvuldig en slordig.

Volgens de krantenartikelen was de stelling die men gebruikt heeft echter:

"Ik wil van het andere geslacht zijn".

Maar is 'ik wens van het andere geslacht te zijn' inderdaad precies hetzelfde als 'ik wil van het andere geslacht zijn'? De ervaring leert, dat zodra je een kleinigheid verandert aan een geformuleerde vraag, je heel veel verandert. Als je dan dus in je artikel wel de Engelse variant vermeldt, maar niet de Nederlandse vertaling, is het hele onderzoek in feite oncontroleerbaar geworden. In meer wetenschappelijke termen: niet repliceerbaar. Bull-shit dus.

Dan de antwoordmogelijkheden. Een ja/nee-vraag of een waar/onwaar-vraag is qua beantwoording vaak het simpelst. Maar in dit geval waren de antwoordalternatieven:

0-Not True, 1-Somewhat or Sometimes True, 2-Very True or Often True.

Als je kiest voor 'Not True', wat betekent die '0-' daarvoor dan precies daarvoor? Voor een respondent lijkt me die '0' nodeloos verwarrend.

Dan dat tweede alternatief. Je krijgt een stelling voorgelegd en die stelling zou 'somewhat' (een beetje) waar zijn. Ik leerde vroeger bij logica dat een stelling waar was of niet. Maar een beetje waar? Dat kan alleen als je gevoelsmatig denkt, via systeem 1.

Alsof dat allemaal nog niet genoeg is, krijgt de respondent vervolgens ook nog een extra keuze. In plaats van 'somewhat' mag hij/zij ook lezen 'sometimes' (soms). Voor het derde alternatief geldt dit probleem op dezelfde wijze.

Je moet bedenken, je legt dit voor aan een qua intelligentie brede groep van elfjarigen, waarin dus ook gemiddeld intelligente en laag intelligente kinderen zitten. Dan is dit toch allemaal verwarrend en ingewikkeld? Wat voor respondenten dacht men precies te ondervragen? Een groep aanstaande gymnasiumleerlingen?


Vervolgens ging ik op zoek naar die elf procent. Voor dat je dat kunt doen, moet je eerst de respondentengroep een beetje duidelijk hebben en hoe men daar precies aankwam. Wel, dat viel niet mee. De onderzoekers vermelden slechts dit:

"We used data from the Tracking Adolescent’s Individual Lives Survey (TRAILS). Detailed information about TRAILS sampling procedures is provided elsewhere (Oldehinkel et al., 2015). In this study, data from both the population cohort (TRAILS) and the clinical cohort TRAILS-CC were used (combined: N = 2772; 53% male at T1) to enrich the sample for common child psychiatric diagnoses (see Table 1 for the sample characteristics)."

Als onderzoeker en wetenschapper heb ik geleerd dat onderzoek op eigen benen behoort te staan. Toen Galilei zijn valproeven deed, min of meer het begin van de moderne, empirische wetenschap, refereerde hij niet aan de literatuur op zijn gebied van eerdere grootheden voor hem of aan waarnemingen van horen zeggen. Integendeel: hij sloeg zelf de hand aan de ploeg. Hij ging zelf experimenteren en meten. Wat hij bij zijn 'valproeven' aan metingen vond, kun je zelfs nu nog steeds (zelfs via internet) nalezen.

Maar deze onderzoekers zeggen eigenlijk: ja, luister eens, van die dataverzameling weten we eigenlijk geen flikker af. En het interesseert ons ook geen bliksem. Dat staat elders wel ergens beschreven. Als je het echt wilt weten, zoek je het maar na.

Maar onderzoek staat en valt met de onderliggende dataverzameling. Hoe kun je er anders zeker van zijn, dat die data kloppen? Wie is er dan precies verantwoordelijk voor die data?

Als data-anlyst in de sociale wetenschappen was altijd de eerste stap, waarmee ik begon, de data te checken. De doorsnee psycholoog vond dat bespottelijk, maar vrijwel altijd bleek er wel iets en soms heel veel niet te kloppen. 

In dit geval krijgen we echter via het onderzoeksverslag geen enkele duidelijkheid en geen enkele garantie voor de validiteit en juistheid van de data waar men alles op stelt te baseren. Er wordt van ons gevraagd: er het beste maar van te hopen. De onderzoeker hebben het niet gecheckt en als wij als lezers dat nu ook maar niet doen, mogen we hun 'mooie' verhaal zo geloven.

 

Wie waren de respondenten? Ook dat wordt in het artikel niet duidelijk. Hoeven we als lezers kennelijk ook niet te weten. Gewoon kinderen!

Ook de opzet van het onderzoek laat zich uit de tekst nogal moeizaam achterhalen. Men heeft een groep kinderen op een of andere manier geselecteerd en die een aantal jaren gevolgd, waarbij men steeds na verloop van enige tijd, opnieuw data verzamelde bij wat nog over was van de oorspronkelijke groep. In het kader van deze blogpost doen die latere dataverzamelingen verder niet ter zake, omdat we ons concentreren op die eerste meting bij elfjarigen, maar het feit dat je je opzet zo knullig beschrijft, vertelt iets over je niveau als onderzoeker.

Zijn de uitkomsten van deze meting representatief voor doorsnee kinderen? Wat blijkt uit het citaat hierboven is dat de respondentengroep bestond uit twee delen. Men had kennelijk ongeveer 80% redelijk normale kinderen in de respondentengroep en ongeveer 20% kinderen die een psychiatrische diagnose hadden. Met andere woorden: de totale groep was volledig niet representatief!

Goed, maar we zijn nog steeds op zoek naar die 11 procent. Is dat nu een verzinsel van de pers of staat het echt in het onderzoeksverslag? In het 'abstract' van het verslag staat dit: 

"In early adolescence, 11% of participants reported gender non-contentedness."

Met 'early adolescence' bedoelt men kennelijk de respondenten als ze rond de elf jaar zijn. Met 'gender non-contentedness' bedoelt men, niet schrikken:

"Gender non-contentedness was assessed with the item "I wish to be of the opposite sex" of the Youth Self-Report (YSR; Achenbach & Rescorla, 2001) at T1 through T3 and with the same item of the Adult Self-Report (ASR; Achenbach & Rescorla, 2003) at T4 through T6. Participants indicated to which extent the statement applied to them during the past six months, by rating each item on a three-point Likert scale: 0-Not True, 1-Somewhat or Sometimes True, and 2-Very True or Often True"

De bedoeling was dat de respondenten aangaven of de uitspraak, dat men de andere sexe wilde zijn voor hen van toepassing was: 'gedurende de afgelopen 6 maanden'. Met andere woorden: weer een extra bepaling in de vraag om de hele zaak nog moeilijker en lastiger te maken voor deze arme ongeveer elfjarigen.

Wat bedoelt men hier met 'Likert scale'. Als psychometricus ben ik uiteraard vertrouwd met die term, maar weet ik ook dat verschillende mensen daar verschillende dingen onder verstaan. De vraag is dus: wat bedoelt men er hier mee?

In dit geval gaat het om een enkel item. Men bedoelt er dan kennelijk een beoordelingsschaal mee, die loopt van helemaal oneens naar helemaal eens, waarop de respondent de intensiteit van zijn gevoel kan aangeven. Dus dit idee:

helemaal oneens I----------------------------------------------I  helemaal eens.

De bedoeling is dat de respondent op het schaaltje via een kruisje aangeeft, waar men zit.

Onderzoekers vinden zo'n glijdende schaal echter vaak onhandig en perken dan de keuzemogelijkheden in. In dit geval had de respondent drie mogelijkheden.

In dit geval zouden we dan krijgen:

0-Not True  /  1-Somewhat or Sometimes True  /  2-Very True or Often True.

De alternatieven staan in volgorde van toenemende intensiteit. Het lijnstukje waarop men een kruisje kan plaatsen, heeft in dit geval geen functie meer en heb ik weggelaten. De bedoeling is dat de respondent het gewenste alternatief omcirkelt of onderstreept.

Maar op een normale Likert beoordelingsschaal is het midden altijd neutraal. Je bent het niet oneens met de stelling, maar ook niet eens. Je onthoudt je van een oordeel. Het middelste alternatief is hier  '1-Somewhat or Sometimes True'.

Dat betekent dus dat elfjarigen die het een lastige of moeilijke vraag vonden, veiligheidshalve het neutrale midden gekozen zullen hebben. De hoge response op deze vraag duidt daar ook op, men kon gewoon neutraal antwoorden. Er was geen reden de vraag over te slaan. De onderzoekers zien de keuze voor het neutrale midden echter at als een absoluut bewijs voor de 'gender non-contentedness' van de respondent.

Het wordt echter nog gekker. We waren op zoek naar de 11 procent, die men in het 'abstract' vermeld heeft. Men heeft gemakshalve beide groepen (de gewone en de psychiatrisch gediagnostiseerde kinderen) bijelkaar genomen. Als je dat doet, krijg je de volgende aantallen. Ik zet ze in de volgorde van de schaalalternatieven:

2392 / 250  / 66.

Van de in totaal 2772 respondenten hebben 2392 + 250 + 66 = 2708 deze vraag beantwoord. Dat is afgerond 98 procent. Voor zo'n lastige vraag best veel. Dat maakt het extra plausibel, dat relatief veel respondenten gemakshalve het middelste alternatief hebben gekozen.

De onderzoekers hebben vervolgens alle respondenten die alternatief 2 en alternatief 3 kozen, bijelkaar gekieperd. Duidelijk allemaal genderproblemen, geen twijfel mogelijk! Dat levert 250 + 66 = 316 respondenten op met een verondersteld genderprobleem.

Maar 316 van 2708 respondenten levert op 11,7 procent. Afgerond: 12 procent. En niet 11 procent zoals de onderzoekers stellen!

Nu scheelt dat maar een enkel procentje en het zou een ongelukkige en slordige afrondingsfout kunnen zijn. Aan de andere kant wordt dat foute percentage wel vermeld in het abstract en gecommuniceerd naar de pers. Je communiceert iets nadrukkelijk, maar je neemt niet de moeite om het eerst minstens drie keer te checken. Ben je dan een 'wetenschappelijk onderzoeker' of een 'ordinaire praatjesmaker'?

Dat is echter opnieuw nog niet alles. Wie de percentages in 'Table 1' van het artikel gaat checken, vindt een hele reeks percentages, die niet klopt. Men heeft er niet eenmaal een potje van gemaakt, maar men heeft er systematisch een potje van gemaakt.

Nog zijn we er niet. Men stelde nadrukkelijk uit te gaan van een Likert-scale en vermeldde bij de alternatieven zelfs de schaalwaarden. Bij een Likert-scale tel je de punten van de respondent op alle vragen op tot de totaal-score. In dit geval was er slechts één vraag en haalt een respondent dus 0, 1 of 2 punten.

Maar dat betekent dus in ieder geval wel, dat je de respondenten die om wat voor reden dan ook kozen voor het middelste alternatief ook echt half moet rekenen. Je kunt als onderzoeker niet zo maar even een half goed antwoord opwaarderen tot een volledig goed antwoord. Deze 'onderzoekers' zien het probleem -- dat ze volledig zelf onnodig in het leven hebben geroepen -- echter niet. Waarom zou je de twijfelaars niet een puntje extra geven, moeten ze gedacht hebben.

Als je het resultaat op de juiste manier berekent, krijg je: 250 x 0.5 + 66 = 191. Dat levert 191 van 2708 op, of 7,1 procent. Een belangrijk lagere waarde dan de 11 procent die de onderzoekers gevonden zeggen te hebben. En ook dan geldt nog steeds, dat die grote groep die het middelste alternatief koos mogelijk als neutraal antwoord toch volledig wordt meegerekend.

Waarom dit geknoei met uitkomsten? Het artikel levert het antwoord. De 'onderzoekers' wilden aantonen dat genderdysforie in de jeugd heel normaal is. Men begon dus met een foute insteek. Men dacht niet, hoe zit dit nu precies? Nee, men wilde aantonen dat genderdysforie in de jeugd heel normaal is.

Vervolgens heeft men vanuit die instelling de nodige moeite gedaan om een lekker hoog percentage te 'vinden'. In werkelijkheid dus: 'te scheppen'.

Het doel van het onderzoek was niet te achterhalen, hoe het werkelijk zit in de harde wereld. Het doel van de 'onderzoekers' was hun geloof zo met 'feiten' te onderbouwen, dat ze het vervolgens breed konden communiceren. En het is duidelijk dat deze 'onderzoekers' in die opzet ook geslaagd zijn. Hun verhaal stond in ongeveer alle media.

Maar in werkelijkheid is dit niet het verhaal van serieuze onderzoekers, maar het verhaal van volgelingen/gelovigen die met hun boodschap een groot publiek aan zich hopen te binden en daardoor zelf in status hopen te stijgen. Het is in wezen een ultra-rechts strongman-verhaal. Het is een 'mooi' verhaal ophangen, dat niet klopt met de harde feiten.

Het lijkt me heel plausibel dat er veel kinderen zijn, die tijdelijk of misschien zelfs steeds, liever de andere sekse zouden zijn, mits je dat echt zou kunnen kiezen. Waarom niet? Maar dit onderzoek toont dat helaas niet overtuigend aan.

Wat dit onderzoek wel aantoont, is dat sommige onderzoekers de benaming 'onderzoeker' niet verdienen. We kunnen dat soort mensen misschien beter benoemen als 'pseudo-wetenschappelijke praatjesmakers'.

In dit geval is er echter nog belangrijk meer dan alleen een pseudo-wetenschappelijk artikel in een erkend tijdschrift met een onzin-verhaal. Het verhaal heeft in de landelijke media royaal aandacht gekregen. Slecht onderzoek is iets van alle tijden.

Maar dat de uitkomsten van zo'n onderzoek vervolgens massaal worden overgenomen door de dames en heren journalisten, zonder dat iemand ook maar even een poging doet het verhaal te checken, is mijns inziens een teken aan de wand.

Deze uitkomsten passen naadloos in de grote trend van deze tijd. Steeds meer gebabbel en geleuter, steeds meer borrelpraat en onderbuik-verhalen. We kunnen dat meten als toenemende bevooroordeeldheid. En we merken het als toenemende irrationaliteit en andere gekkigheid. Al met al voorspelt dit helaas weinig goeds.

 

 

 

 

 

 

 








 

donderdag 7 maart 2024

De strijd tegen overgewicht en de afnemende zelfbeheersing

 

In een eerdere post (https://stopdiscriminatie.blogspot.com/2024/03/3-waarom-eten-mensen-ongezond-ligt-het.html) stelde ik de vraag: "Waarom eten mensen ongezond?" Ik veronderstelde dat dat onder andere ook iets te maken moest hebben met de 'persoonlijkheid' van de mensen.

Ik vind die laatste term een wat vaag woord, maar de ene mens is inderdaad de andere niet. Die verschillen tussen mensen in gedrag en karakter kunnen we soms meten en dat geeft een indicatie van hun persoonlijkheid.

Ik dacht in het geval van gezond/ongezond eten aan de variabele die centraal staat in deze blog over discriminatie: bevooroordeeldheid. Bevooroordeeldheid komt in twee smaken. Ik dacht dat het vooral om de smaak 'rechts autoritarisme' moest gaan. Iets dat we kunnen meten met de RWA-schaal (Right Wing Authoritariansm-schaal) van wijlen Bob Altemeyer.

Wat is 'rechts autoritarisme' precies? Altemeyer heeft zich veel moeite gegeven dat begrip inhoudelijk af te bakenen. Hij schrijft daar in zijn boek The Authoritarians (2006) over op pagina 9:

"Psychologically these followers have personalities featuring:
1) a high degree of submission to the established, legitimate authorities in their society;
2) high levels of aggression in the name of their authorities; and
3) a high level of conventionalism."

Hoe moet je dat samenvatten? Dit zijn uiterst onderworpen, uiterst agressieve mensen, die het liefst volledig verdwijnen in hun groep van soortgelijken.

Wat voor mensen? Ogenschijnlijk keurige, aardige, sociale mensen. Maar in werkelijkheid: op bloed beluste monsters. Dit zijn 'the dogs of war'. Dit zijn de vechthonden van de strongman, ongedurig trekkend aan hun riem. Klaar om onheil, chaos en vernietiging te zaaien. Dit zijn de soldaten van de strongman. Deze mensen vormen aan de ene kant zijn voetvolk, de basis van zijn macht en zijn leger. Maar deze mensen vormen ook zijn inner circle, zijn élite.

Verder dacht ik in dit verband een tweede variabele te zien: het omgaan met problemen. Je hebt mensen die ieder mogelijk probleem zelf bij de kop pakken en je hebt mensen die bij ieder mogelijk probleem luidkeels gaan klagen en de hulp van hun sociale omgeving eisen.

In het Engels heet dat 'coping ability' en je kunt het meten met een vragenlijst als bijvoorbeeld 'neuroticisme' (een schaal van de ABV) maar dan omgekeerd. De mensen die laag scoren op neuroticisme zijn de grote doehetzelvers op het gebied van probleem oplossen. Deze koele kikkers formuleren het probleem, bestuderen het, verzamelen informatie en houden vol tot het probleem eindelijk echt is opgelost. De neurotici (de mensen die hoog scoren) gaan daarentegen luidkeels klagen. En hopen vervolgens dat hun sociale omgeving het probleem zal oplossen.

Bestaat het voetvolk van de strongman uit zulke erkende probleemoplossers? Dat lijkt uiterst onwaarschijnlijk. Het voetvolk (de volgelingen/gelovigen) verwacht dat de strongman op bovennatuurlijke wijze al hun problemen  zal oplossen. Iets dat in de praktijk natuurlijk niet echt gaat gebeuren, integendeel.

Ik verwachtte dat die twee variabelen een rol zouden moeten spelen, zodra je zelf je eten moet kiezen uit een groot aanbod van gezond eten en veel lekker, maar ongezond eten. Wat doe je dan? Kies je voor lekker nu of voor gezondheid later? Kies je op de korte termijn of focus je op de lange termijn?

Je verwacht dus dat de persoonlijkheid van mensen met overgewicht een belangrijke rol moet spelen. Maar het vreemde is, dat je dat nooit in rapporten en artikelen terug ziet komen. Ik sloot die post daarom zo af:

"En dat is een punt dat je in de rapporten en artikelen hierover bij mijn weten nooit terug ziet komen. Men legt tot nu toe vrijwel nooit een verband met de persoonlijkheid van mensen die ongezond eten, terwijl die duidelijk wel een belangrijke rol lijkt te spelen."

Klopt mijn veronderstelling dat mensen de persoonlijkheid van dikkerds niet wil zien als belangrijke factor?


Op maandag, 4 maart 2024 kwam ik in de Trouw (op pagina 3) een stuk tegen over hetzelfde onderwerp. De titel: 'De strijd tegen overgewicht kun je niet aan de markt overlaten'. Dat verhaal had ik amper gelezen of ik kom op dinsdag, 5 maart 2024, in de Volkskrant op pagina 10 een vrijwel soortgelijk artikel tegen. De titel: Nederlanders hebben steeds vaker overgewicht, want (ongezond) eten is overal.

Dat leek me een beetje veel toeval. Ogenschijnlijk was de aanleiding voor beide artikelen het CBS dat cijfers over het toegenomen overgewicht op maandag publiceerde. Maar beter lezen leerde dat beide artikelen zijn ingestoken door het Partnerschap Overgewicht Nederland (PON) dat volgens een van de twee artikelen een organisatie is 'die de overheid adviseert over obesitas'.

Wat is het PON? "Het PON heeft als missie een Nederland zonder overgewicht en obesitas", aldus haar website. Dat klinkt goed!

Wat is eigenlijk het verschil tussen overgewicht en obesitas? Met dat laatste woord blijkt 'ernstig overgewicht' bedoeld te worden. Het klinkt een beetje alsof deze blog zou heten: Stop Disciriminatie en Ernstige Discriminatie! Als je discriminatie stopt, stop je volgens mij ook ernstige discriminatie.

Maar gelukkig heeft het PON ook een 'visie'. En wel deze:

"De visie van PON is het streven naar het verbeteren van de aanpak van overgewicht en obesitas, waaronder een stevige verbinding tussen het sociale en medische domein; het verbeteren van de gezondheid, kwaliteit van leven en verhogen van maatschappelijke participatie van personen met overgewicht en obesitas. De vier vormen van preventie (universeel, selectief, geïndiceerd en zorggerelateerd) zijn hierbij noodzakelijke randvoorwaarden."

Bij het stoppen van discriminatie zie ik persoonlijk nog wel wat problemen, maar het PON lijkt al een heel uitgewerkt plan te hebben op welke manier het probleem van overgewicht volledig en voorgoed opgelost kan worden.

Laten we eens kijken. De aanpak van overgewicht en obesitas moet verbeterd worden, althans daar zegt  het PON naar te streven. Mijn buurman is te dik, daar moet ik dus nodig wat aan doen. Maar dat is nog niet alles. Het sociale en het medische domein moet stevig verbonden worden! Het wat? Wat moet ik me daarbij precies voorstellen?

De gezondheid moet verbeterd worden. Men bedoelt vermoedelijk: van mensen met overgewicht. De kwaliteit van het leven moet verbeterd worden. Je zou denken: van alle Nederlanders, maar vermoedelijk is PON er alleen voor de echte dikkerds onder ons. De niet-dikkerds hebben gewoon het nakijken. Die moeten niet zo zeuren. Ik begin bijna mijn buurman te benijden.

Dan komt er een interessant stukje visie. De 'maatschappelijke participatie' van de dikkerds moet worden verbeterd. Wat bedoelt men? Ik denk: ze moeten dus meer uitgaan, ze moeten zich in het straatbeeld nadrukkelijker manifesteren en ze moeten vooral hun mond vaker en nadrukkelijker opentrekken. Kortom, het PON heeft een hele agenda klaar met punten, die men wil realiseren.

 

Laten we nu naar de cijfers van het CBS kijken. Allereerst valt me op dat het in Trouw vermeldde niet klopt. Men stelt dat het percentage met obesitas (gedefinieerd via het BMI) verdrievoudigd is. In werkelijkheid liep het op van 5,4 procent naar 15,6 procent. Het is bijna verdrievoudigd.

Dan is er iets vreemds met die cijfers. Nederland scoort als een van de laagste landen in Europa. Er zijn een paar landen die nog lager scoren, maar dat zou ook kunnen komen doordat men daar zijn statistieken niet helemaal perfect op orde heeft. Hoe je het ook draait of keert: vrijwel geen enkel land in Europa heeft in verhouding zo weinig mensen met overgewicht als wij!

Maar het wordt nog gekker. In mijn eerdere post vermeldde ik dat al. Bepaalde landen en gebieden in de wereld hebben veel dikke mensen, maar Europa juist niet. En vervolgens behoren wij in dat Europa dus tot een van de drie landen met de minste dikkerds. Met andere woorden: vrijwel geen enkel land ter wereld heeft zo weinig dikkerds als Nederland. Een uitkomst die het PON kennelijk liever niet hoort.

Dat slaat in feite de grond onder beide artikelen behoorlijk weg. Niet dat obesitas geen probleem zou zijn voor sommige mensen. Maar vergeleken met andere landen eten de mensen in doorsnee vrijwel nergens zo matig als in Nederland!


Wat moeten we doen om het overgewicht nog drastischer terug te dringen?

Volgens het Trouw-artikel is de belangrijkste oorzaak: de ongezonde omgeving waar Nederlanders dag in dag uit in verkeren. Supermarkten bieden vooral ongezond eten aan, alcohol koppelen we aan gezelligheid, en er wordt volop fastfood aangeboden en verkocht. Dan is er ook nog al die tv-reclame voor chips en hamburgers.

Welk mensbeeld heeft men? Dit:

"Het is sowieso al ontzettend moeilijk om je gedrag aan te passen, maar de maatschappelijke context maakt het bijna onmogelijk. We zijn feitelijk de hele dag bezig om ongezonde verleidingen te weerstaan. Daarom zou de overheid veel harder moeten ingrijpen."

Belangrijk meer dan 80 procent van alle Nederlanders heeft geen overgewicht en kan alle verleidingen tot nu toe dus kennelijk prima weerstaan. Maar om de dikkers die al dat lekkers niet kunnen weerstaan, te redden van een wisse dood, moet de overheid de supermarkten gaan voorschrijven, wat die nog mogen aanbieden aan gezond eten. Alle fastfood moet verboden worden, evenals alle alcohol. TV-reclame voor snoep en fastfood is natuurlijk ook fout en moet ook verboden worden. Een aantal mensen in Nederland is te dik en nu moet de overheid haar verantwoordelijkheid nemen en alle Nederlanders voorschrijven, wat ze nog mogen eten.

In Europa is een vernietigende oorlog aan de gang, waar de NATO en Nederland ook tot over hun oren bij betrokken zijn, die tot nu toe uiterst slecht voor de NATO en ons verloopt, omdat er vrijwel geen leger meer is en ook geen munitie. Het toeslagenschandaal ligt net achter ons en is nog lang niet opgelost. Het luchtalarm is ondertussen ook afgeschaft, want dat was ook maar onnodig duur. Kortom, de overheid maakt er een gigantische puinzooi van, maar dat verhindert het PON niet met in haar kielzog beide kranten, om enthousiast te pleiten voor meer overheidsingrijpen.

Op een bepaald punt hebben we een lichtend voorbeeld. Hoogleraren die ter zake kundig waren, stelden in de tijd toen ik ging studeren (rond 1970) openlijk dat het drugsbeleid van de overheid net zo werkte als de beruchte drooglegging in Amerika. Men schiep een probleem, waar het eerst niet was. Inmiddels zijn we 50 jaar verder en is dat probleem alleen maar belangrijk groter geworden. Het is een soort verdienmodel voor overheidsinstanties geworden, die de burger moet onderhouden en bekostigen. Maar voor het PON en deze kranten is dat allemaal niet voldoende. De chaos mag nog best wat groter!

Wat valt me op in beide verhalen? Die arme, domme burger kan er zelf absoluut niets aan doen. Het is een willoos slachtoffer van het militair-industrieel complex, de markt, de economie, de supermarkten en de reclame. Hier ligt een taak voor de overheid! Het PON heeft al een heel stappenplan klaar. Verbieden al die rotzooi!

Het Volkskrant-verhaal begint zelfs met een pertinente onwaarheid:

"Er is geen bewijs dat de mensen die vandaag de dag met overgewicht kampen over minder zelfdiscipline beschikken dan de mensen die begin jaren tachtig nog op gewicht waren."

Maar als er nu bijna driemaal zoveel dikkerds zijn als toen, dan moet er toch iets drastisch veranderd zijn? In de voorstelling van het PON wordt er nu als het ware driemaal zoveel zoet en vet eten aangeboden als toen. Maar dat klopt natuurlijk niet, want in 1980 kon je ook al overal snacks kopen en ook toen hadden mensen al behoorlijk wat te besteden.

Er blijft dus maar één mogelijkheid over. Een mogelijkheid waar het PON beslist niet aan wil. De mensen hebben in die ruim 40 jaar, in doorsnee, een stuk minder zelfbeheersing gekregen!

Dat klopt precies met wat ik in deze blog al vele malen heb betoogd. De mate van bevooroordeeldheid neemt steeds verder toe. Mensen worden steeds meer alfa (bevooroordeeld) en steeds minder bèta (onbevooroordeeld). Men gaat steeds meer denken vanuit de onderbuik (systeem 1). Vanuit zijn wensen, gevoelens, geloof en ideeën in plaats van dat men probeert te denken vanuit de harde feiten (systeem 2).

Er zijn talloze tekenen die daar op wijzen. Die extreem verminderde zelfbeheersing als het om eten gaat, past daar perfect bij.

Verder is het is ook wat je op grond van het soortenmodel (de theorie) moet verwachten. In moderne samenlevingen (waar de voedselvoorziening gebaseerd is op landbouw en dergelijke) wordt de alfa-bètafactor (bevooroordeeldheid) geleidelijk aan steeds hoger. De klassen met de meeste status en macht, zijn het minst productief, maar het meest consumptief. Het gevolg is dat steeds meer mensen zo hoog mogelijk in de sociale pikorde proberen te komen.

Dat proces valt in de praktijk niet eenvoudig te stoppen. De geschiedenis leert dat dat proces uiteindelijk verwoestende en vernietigende gevolgen heeft. Een dergelijke samenleving (cultuur) vernietigt of uiteindelijk zichzelf of wordt vernietigd door een externe factor.






 





woensdag 6 maart 2024

Waarom 65 miljoen doden niet voldoende zijn

 

In de kranten die ik onder ogen krijg, kom ik regelmatig ingezonden brieven tegen van mensen die volstrekt zeker weten dat de manier om Poetin te beteugelen, is het onmiddellijk afschaffen van onze laatste restanten leger, vloot en luchtmacht. Als we dat maar doen, zullen we merken dat Poetin een heel aardige man is, waar geen kwaad in schuilt. Een man die alleen zijn eigen voormalige gebieden (alles achter het voormalige IJzeren Gordijn) veilig wil stellen en als compensatie voor de meegemaakte ellende heel misschien ook nog een paar kleine stukjes extra wil.

Ik verbaas me altijd over die brieven. Hebben we dan helemaal niets geleerd van die overbodige Tweede Wereldoorlog en de Holocaust? Het antwoord moet kennelijk zijn: nee, daar hebben we niets van geleerd.

Maar hoe kan dat?

Ik wil dus graag begrijpen, hoe kennelijk redelijk ontwikkelde mensen (ze kunnen althans prima schriftelijk hun woordje doen) iets enorms als de Tweede Wereldoorlog met 65 miljoen doden kunnen wegdenken. Doen alsof het er nooit geweest is. Doen alsof we daar niets van hebben kunnen leren.

Wat ik denk te merken aan die brieven, is een bepaalde stelligheid. Als we dat nu maar gewoon doen, wat de briefschrijver aanbeveelt, komt het allemaal gegarandeerd helemaal goed. Het klinkt, als ik het zo opschrijf, een beetje alsof je een strongman hoort praten. Volg mij en jullie worden allemaal rijk!

De Volkskrant van zaterdag, 2 maart 2024, laat 'schrijvers en denkers' vertellen hoe het verder moet met Nederland. Dit keer mag Thomas van Aalten uitleggen, hoe hij worstelt met zijn pacifisme (Boeken & Wetenschap, p. 18).

Wie is Thomas van Aalten?, vraag ik me af. Wikipedia omschrijft hem als 'schrijver/journalist'. Maar als ik even verder zoek, levert zijn LinkedIn-pagina meer duidelijkheid. Hij is 'journalist / writer / essayist' volgens eigen opgave 'freelance' en dat al sinds september 2001. Waarom 'writer' vraag ik me af. En wat precies is een 'essayist'? Is dat weer iets anders dan 'writer'?

Maar Van Aalten is volgens zijn LinkedIn-pagina nog veel meer. Hij is 'leerlijnendokter'. Maar dan wel: 'zelfstandig'. En dat is hij al vanaf 2023, volgens LinkedIn nu precies een jaar.

Daar stopt de veelzijdigheid van Van Aalten nog niet. Hij blijkt ook 'Coördinator Deeltijd COCB Hogeschool van Amsterdam' te zijn sinds juni 2023. Dus nog geen jaar.

Ook dan zijn we er nog niet.  Hij blijkt ook nog  'Onderwijskundig adviseur' bij het 'Mediacollege Amsterdam' te zijn sinds februari 2024. Dus iets meer dan een maand.

Wat me opvalt aan zijn LinkedIn-pagina is dat hij niets vermeldt over zijn opleiding. Toch niet helemaal onbelangrijk dunkt me, als je iemand een beetje wilt plaatsen. Zijn Wikipedia-pagina vermeldt daar wel iets over, namelijk dit: "terwijl hij aan de Hogeschool Holland in Diemen in 2001 zijn diploma haalt aan de opleiding Tekstschrijven, een specialisatie van de opleiding Communicatie". Hij heeft dus een diploma Tekstschrijven gehaald aan de Hogeschool Holland in 2001. Wel, dat is beter dan niks.

Maar waar ontleent hij dan precies zijn grote onderwijskundige kennis aan? Wikipedia vermeldt op dit punt niets en ook zijn LinkedIn zwijgt in alle talen. Kennelijk is het zo, dat hij op dit punt nooit echt formeel onderwijs heeft gevolgd.

Natuurkundigen zeggen wel eens tegen mensen die allerhande slimme opmerkingen over de relativiteitstheorieën van Albert Einstein denken te moeten maken: joh, je hebt vast helemaal gelijk, maar ga eerst even je natuurkundestudie afronden, daarna praten we verder.

Maar ik geef toe, als je de opmerkingen hoort en leest die afgestudeerden in de onderwijswetenschappen soms maken (ik ben zelf afgestudeerd in de onderwijspsychologie), dan is dat inderdaad misschien vaak volstrekt overbodig.

Goed, Van Aalten is dus een uiterst veelzijdig mens, dat overal verstand van lijkt te hebben.

Wat schrijft hij over zijn pacifisme in deze moeilijke tijden?

Laat ik eerst iets opmerken over de stijl. Ik heb even terug de jaarlijkse brief van Warren Buffett gedeeltelijk gelezen. Wat mij in die paar bladzijden, die ik inmiddels gelezen heb, trof, was zijn stijl. Zo helder, zo duidelijk, zo logisch, zo rationeel. Ik werd daar helemaal blij van. Je zou willen, dat iedereen zo schreef. En zo helder kon formuleren en denken.

Wel. de stijl van Van Aalten is eigenlijk volledig het tegenovergestelde. Het springt van de hak op de tak. Vaak kan ik het betoog helemaal niet volgen en snappen. Zit er een duidelijk lijn in? Volgens mij niet.

Laat ik een alinea citeren:

"Gekscherend riep mijn vrouw op de avond van de verkiezingsuitslagen: 'Ik word de nieuwe Ulrike Meinhof!' Ach, ooit was de gewapende strijd voor intellectuelen helemaal geen gekke optie. Filosoof Jean-Paul Sartre bezocht ongeveer een halve eeuw geleden (4 december 1974 om precies te zijn) Andreas Baader, een van de grondleggers van de Rote Armee Fraktion (RAF)."

Ik weet niet of zijn vrouw dat echt uitriep. In het nieuws was kort geleden het oppakken van een voormalig RAF-lid dat al meer dan dertig jaar werd gezocht. Kennelijk wordt daarom nu opeens de RAF ter sprake gebracht.

Maar wat ik toevallig wel weet, is dat Satre bepaald niet iemand was, die in bezet Frankrijk de wapens opnam tegen de Duitsers of op andere manieren aan het verzet deelnam. Integendeel, hij probeerde dikke maatjes te blijven met Duitse officieren. Om het simpel te stellen: hij was bepaald niet vrij van fascistische gevoelens.

In het citaat komt ook weer die term 'intellectuelen' voor. Eerder in het stuk schreef Van Aalten: "Het is voor de goedmoedige intellectueel wennen bij de ochtendkoffie". Uit het vervolg blijkt dat hij daarmee zichzelf bedoelt. Over mensen die zichzelf zien als 'intellectueel' is wel het een en ander bekend. Om maar iets te noemen: dat zijn onmiskenbaar alfa's. Daar zal ik het in dit verband maar even bij laten.

Hij sluit zo af:

"Laat ik me hier dan toch maar uitspreken vóór bewapening, in godsnaam. Wel volgens verstandige receptuur: om de bezetting van Oekraïne en de bezetting van Gaze een halt toe te roepen. Kunnen we daar geen handige deel uit slepen?"

Eerder heeft hij geschreven:

"Wat moet ik als schrijver in godsnaam van wel of niet bewapenen vinden? Mijn literaire vader Albert Camus was een pacifist, daar heb ik me altijd aan vastgeklampt. Ik was principieel tegen geweld, punt. Oorlog en crisis gouden tijden voor een schrijver? Helemaal niet, of je moet in herinnering brengen dat de eerste fabrikant van typemachines (Remington & Sons) ook een wapenfabrikant was."

Eerst was hij principieel pacifist! Maar nu opeens niet meer! Hmm, waarom was hij eigenlijk pacifist? Nou, zijn 'literaire vader' (Albert Camus) was dat ook. Duidelijk toch?

Hoe je het ook draait en keert, dit lijkt me geen echte bèta. Dit is geen echt onbevooroordeeld mens. Integendeel, dit lijkt een volstrekte alfa te zijn. Iemand die extreem bevooroordeeld is, alles wil doen om hogerop te komen en geen normen en grenzen ziet.

De reden om zichzelf te verkopen als 'pacifist' is puur sociaal. Als dat goed valt, is hij volledig pacifist. Zodra dat niet meer goed valt, is hij het niet meer. Simpel toch?

Na de oorlog werd een fervente nazi opgepakt en ondervraagd. In de oorlog had hij talloze toespraken gehouden waarin hij fel afgaf op die smerige Joden, die uiteraard zo snel mogelijk zo volledig mogelijk vernietigd moesten worden.

Maar bij zijn ondervragingen was hij dat allemaal volledig vergeten. Hij wist heel zeker, hij had absoluut niets tegen Joden. Dat waren bij wijze van spreken zijn beste vrienden.

Mensen dachten, dat hij loog. Maar als het soortenmodel klopt -- en dat doet het onmiskenbaar, althans tot nu toe -- dat sprak hij niet bewust onwaarheid. Als alfa zag hij de harde realiteit niet, en dus wat deed dan de precieze inhoud van zijn voormalige redevoeringen ertoe? Tijdens de bezetting probeerde hij gewoon een verhaal op te hangen en rond te bazuinen, dat goed viel bij zijn hogergeplaatsten. Na de bezetting waren die hogergeplaatsten opeens Geallieerde ondervragers. En dus probeerde hij nu die te vertellen, wat ze 'mooi' vonden. Zoals de wind waaide, zo waaide zijn rokje, zegt men dan wel.

Terug naar de vraag van deze post: waarom zijn 65 miljoen doden niet voldoende? De meeste mensen zijn in meer of mindere mate bevooroordeeld. Als we wat voorzichtig schatten, verwacht je minimaal een 80 procent. 

Dit zijn sociale mensen in de zin dat ze zich of thuis voelen in een machtige groep of daar op zijn minst belangrijk en machtig in willen worden. Deze mensen leven in een sociale werkelijkheid. Wat er in de Tweede Wereldoorlog gebeurd is, zal hun worst zijn. De sociale werkelijkheid bepaalt hun denken.

Nu vinden ze collectief Poetin een slechterik, zodra die hier de baas is, lopen ze zich het vuur uit de sloffen om het hem naar de zin te maken. Dat is waarom 65 miljoen doden niet voldoende zijn. In de wereld waarin deze mensen leven, zijn die doden weggevallen. Ze zijn er gewoon niet langer. Dat was toen, we leven nu in het nu.

Of zoals de site van Happinez stelt:

"Door in het nu te leven raak je bevrijd van je denken, dat je voortdurend bestookt met negatieve gedachten, zorgen en angsten."

Laten we toch genieten! Na ons de zondvloed!


 



 




 

maandag 4 maart 2024

De verzorgingsstaat vernietigt uiteindelijk zichzelf

 

Laatst bijgewerkt: 9/3/2024 om 3.44

 

Op TPO.nl vind ik een Premium-artikel van Paul Krugman gedateerd 27-02-2024. De titel is: "Het mysterie van blanke plattelandswoede" (https://tpo.nl/2024/02/27/het-mysterie-van-blanke-plattelandswoede/).

Krugman buigt zich over de economie van het Amerikaanse platteland. Het deel van het land dat ook wel bekend staat als 'Trump-country''.

De agrarische output is vervijfvoudigd ten opzichte van 75 jaar geleden, maar het aantal mensen dat daarvoor nodig, is nog maar een derde van toen.

De kolenproductie is afgenomen en door nieuwe technieken is het aantal benodigde arbeiders nog slechts 20% van wat het eerst was.

De fabrieken in de kleine stadjes draaien niet langer of niet meer goed. Door de technologische revolutie zitten alle grote techniekbedrijven nu in of bij grote steden. De reden daarvoor is dat deze bedrijven grote aantallen hoog opgeleide werknemers nodig hebben, die ze in een kleine stad niet kunnen vinden.

Wonen in of bij een grote stad is vaak extreem duur. Het is daardoor voor mensen op het Amerikaanse platteland weinig aantrekkelijk om naar een grote stad te trekken en daar werk te zoeken. Daar komt bij dat veel Amerikaanse plattelanders weinig zin hebben om hun gezin mee te slepen naar een grote stad, gesteld dat ze dat zouden kunnen betalen.

En dan komt er een passage waar ik van schrik:

"Dus zouden we deze gemeenschappen niet moeten helpen? Dat doen we. Federale programma’s – zoals sociale zekerheid, medicare, medicaid en meer – zijn beschikbaar voor alle Amerikanen, maar worden onevenredig gefinancierd door belastingen betaald door welvarende stedelijke gebieden. Als gevolg hiervan vinden enorme de facto overdrachten van geld plaats van rijke, stedelijke staten zoals New Jersey naar arme, relatief landelijke staten zoals West Virginia."

Krugman vervolgt dan met:

"Hoewel deze overdrachten de ontberingen van landelijk Amerika enigszins verzachten, herstellen ze niet het gevoel van waardigheid dat verloren is gegaan samen met landelijke banen. En misschien verklaart dit verlies aan waardigheid zowel de blanke landelijke woede als waarom die woede zo verkeerd gericht is – waarom het behoorlijk duidelijk is dat deze november een meerderheid van de blanke plattelands-Amerikanen opnieuw zal stemmen tegen Joe Biden, die als president probeert banen naar hun gemeenschappen te brengen, en voor Donald Trump, een oplichter uit Queens die weinig anders biedt dan bevestiging voor hun wrok."

En even verderop:

"Behoorlijk wat landelijke staten hebben ook hoge percentages van moord, zelfmoord en geboorten aan alleenstaande moeders – opnieuw niet omdat plattelands-Amerikanen slechte mensen zijn, maar omdat sociale wanorde is, zoals de socioloog William Julius Wilson lang geleden over stedelijke problemen heeft betoogd, wat er gebeurt wanneer werk verdwijnt."
Krugman eindigt zo:

"Het resultaat – waarvan ik op een bepaald niveau nog steeds moeilijk te begrijpen vind – is dat veel blanke plattelandskiezers politici steunen die hen leugens vertellen die ze willen horen. Het helpt verklaren waarom het MAGA-verhaal relatief veilige steden zoals New York afschildert als misdaadovergoten hellevuren, terwijl landelijk Amerika het slachtoffer is, niet van technologie, maar van illegale immigranten, ‘woke’ zijn en de diepe staat.

Op dit punt verwacht je waarschijnlijk een oplossing voor deze lelijke politieke situatie. Schaller en Waldman bieden inderdaad enkele suggesties aan. Maar de waarheid is dat hoewel blanke plattelandswoede wellicht de grootste bedreiging is voor de Amerikaanse democratie, ik geen goede ideeën heb over hoe deze te bestrijden."

Wat Krugman hier vertelt, was mij tot nu toe niet echt bekend. Het Amerikaanse platteland ontvangt enorme bedragen aan steun van de rijke stedelijke gebieden.

Maar wat gebeurt er, als je je hand moet ophouden om een aalmoes te mogen ontvangen van een rijk heer? Om te beginnen is dat niet leuk. Je kunt beter in de positie van rijk heer zitten, dan in de positie van bedelaar. En dan krijgt iemand anders, die bijvoorbeeld zwart is, voor je idee vaak meer. Zelfs bij dieren lijden dat soort situaties tot woede-aanvallen. Dat is niet eerlijk? Dat is gemeen!

Wat er in feite gebeurt, is dat het systeem 1 denken (het vragen, het bedelen, de boze underdog spelen) versterkt wordt, terwijl het systeem 2 denken niet ontwikkeld wordt. Dat systeem 2 denken werd ook al niet ontwikkeld doordat men vaak werkeloos is. En als je in een landelijke gemeenschap woont, is het onderling contact vaak sterker en frequenter dan in een massale stad. Ook door al die onderlinge contacten wordt het systeem 1 denken bevorderd.

Met andere woorden: door al die overdrachtsregelingen -- die we ook in Nederland op grote schaal hanteren -- maken we mensen erg bevooroordeeld. En zodra ze dat zijn, gaan ze op Trump of Wilders of een andere strongman stemmen, die ogenschijnlijk hun taal spreekt en hun vertelt, wat ze graag willen horen.

Samgevat: de verzorgingssstaat vernietigt op termijn de democratische orde waarop ze is gebaseerd. De verzorgingsstaat vernietigt uiteindelijk zichzelf!