Het is een gigantisch probleem en niemand weet, hoe je het moet oplossen. Wat doe je dan?
Hoe groot is het probleem? De energie die op de Aarde valt, is meer dan de energie die de Aarde uitstraalt. Een tijdje geleden bedroeg het verschil ongeveer 1 Watt per m2 aardoppervlak. Dat lijkt niet al te veel, maar de Aarde is best behoorlijk groot en het gaat het hele jaar door.
Laat ik voor het gemak de kavel nemen waarop ons huis staat. Die is 246 vierkante meter. Dat komt dus overeen met steeds een klein mini elektrisch kacheltje van 246 Watt. Maar dat kacheltje brandt het hele jaar door.
Een jaar heeft 365 dagen van 24 uur, dus 8760 uur. Onze kavel levert dus 246 x 8760 Wattuur. Dat is 2154960 Wattuur. Of in kiloWattuur: 2155 kWh. Dat komt overeen met een elektrische kachel van 1000 Watt die je 2155 uur laat branden. Je moet die kachel dus 90 dagen laten branden om dezelfde opwarming te krijgen, die ons huis, tuin en garage gratis aan de Aarde levert.
Alleen in Eelde heb je al duizenden woningen. Maar je hebt ook velden en bossen. En je hebt vlakbij het Paterswoldse Meer. Al die oppervlakten doen lustig mee met het opwarmen van onze planeet.
Dat is nog niet alles. Een tijdje geleden bedroeg die opwarming ongeveer 1 Watt per vierkante meter. Maar ondertussen zit die energie-onbalans al een stuk hoger. Ik dacht 1,3 Watt gezien te hebben. Het is dus niet zo, dat die 1 Watt mooi constant 1 Watt blijft. Nee, die wordt bijna jaarlijks hoger.
Als we nu allemaal verstandig waren, hielden we vandaag de dag nog op met auto rijden, vliegen, op vakantie gaan, vlees en kaas eten en overbodige leuke dingen kopen. Misschien moeten we ook wel ophouden met internet en computers.
Alleen, we zijn niet verstandig. We zijn niet rationeel. We willen eten en we willen lekker eten en liefst veel. We willen niet alleen autorijden, maar we willen twee auto's en dan liever niet van die kleine, maar lekkere stevige, die indruk maken.
Oké, maar waarom blijven klimaatwetenschappers dan vooral wegkijken?
De simpele verklaring is, dat mensen twee verschillende communicatiemodellen hanteren. Ze bezitten in beginsel twee totaal verschillende manieren van woordproductie. Psychologen duiden die wel aan als systeem 1 en systeem 2. Maar misschien is het beter om het te hebben over propaganda/reclame enerzijds en descriptie/predictie anderzijds.
Adolf Hitler wist de Duitse massa's behoorlijk naar zijn hand te zetten. Dat lukte lang niet bij iedereen, maar bij een belangrijke minderheid van de Duitsers in die tijd, lukte het wel.
Wat Hitler deed, was zijn publiek voeren met 'mooie' verhalen. Met geleuter dat zijn publiek mooi vond en graag geloofde. In Mein Kampf beschrijft hij heel expliciet, dat zijn doel simpel was. Hij wilde na afloop van zijn toespraak zo veel mogelijk aanmelding voor zijn SDAP (de nazi-partij). De juistheid of onjuistheid van wat hij beweerde, vond hij dus volstrekt niet relevant.
Die manier van communiceren is vandaag de dag overwegend de norm. We willen allemaal graag een goed belegde boterham, dus andere mensen bepalen wat je verdient en hoe goed je het doet. Het Nederlandse spreekwoord zegt: wiens brood men eet, diens woord men preekt. We willen graag tevreden klanten, een tevreden publiek.
Moderne wetenschappers vertalen dat in publicaties. Het gaat er niet langer om, dat we problemen oplossen. Nee, het gaat erom dat je publiceert, liefst in tijdschriften die belangrijk worden gevonden. Maar ook de 'readers' van die tijdschriften willen graag weer 'mooie' verhalen. Verhalen die ze gevoelsmatig zien als goed.
De tweede manier van woordproductie, is je woorden zo te kiezen dat ze kloppen met de harde werkelijkheid en die harde werkelijkheid beschrijven en zo mogelijk voorspellen. Alleen die manier van woordproductie levert dus geen ''mooie' verhalen op, zeker niet in dit geval.
En omdat je ook als klimaatwetenschapper toch graag een goed belegde boterham wilt en ook graag promotie wilt maken, kies je dus stilzwijgend en zonder jezelf dat zo te realiseren voor het propagande/reclame model.
Is het echt zo? Valt mijn verhaal te toetsen? Bij het KNMI vond ik een artikel over de energiebalans (https://www.knmi.nl/kennis-en-datacentrum/achtergrond/energiebalans-van-de-aarde). Het verhaal dat ik hierboven in kort bestek weergaf. Een verhaal dat heel simpel is, maar ook heel verontrustend. Kijk en lees dan eens het KNMI-verhaal. Alles staat er min of meer in, maar op zo'n manier dat het niemand verontrust en dat het vooral een heel wetenschappelijke indruk maakt.
Waarom kijken de meeste wetenschappers tegenwoordig weg van lastige problemen? Omdat ze brood op de plank willen. Omdat ze liever een 'mooi' verhaal ophangen, dan een verhaal dat hun publiek met de neus op de harde feiten drukt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten