Laatst bijgewerkt: 25-5-2023 om 1:07
De vorige blogpost ging over een krantencolumn. Die krantencolumn handelde over de beroerde staat van het leesonderwijs.
Maar als je die krantencolumn scherp las, klopte er iets niet helemaal. Het leesonderwijs op de basisschool levert internationaal vergeleken, steeds slechtere resultaten op.
Hoe komt dat? Waar moet je beginnen zo'n complex probleem aan te pakken? De schrijfster van de column stelde voor te beginnen op de PABO's. Want daar worden de onderwijzers opgeleid.
Maar als je vandaag begint met het veranderen van het onderwijs op de PABO's kon het nog wel eens heel lang duren, voordat dat echt doorwerkt naar het basisonderwijs. Als zo'n verandering al doorwerkt, wat helemaal niet zeker is. En je weet natuurlijk niet zeker of die verandering die je aanbrengt in het PABO-curriculum (gesteld dat je dat zou kunnen), inderdaad positief uitwerkt en niet negatief op het leesonderwijs op de basisschool.
Het is alsof er in Nederland te veel mensen longkanker krijgen en je dat probleem gaat oplossen door de opleiding van dokters te herzien.
De vraag die de column dus impliciet opwierp was: is er niet een snellere route om het probleem op te lossen?
De column noemde Engeland als lichtend voorbeeld. Een tijdje zoeken op internet leerde dat men daar eigenlijk slechts één ding echt veranderd had. Men had een test van 40 woordjes (20 bestaande woordjes en 20 onzin-woordjes) nationaal ingevoerd en verplicht gesteld. Die test meet slechts één simpel iets: of de leerling verklankend kan lezen. Als de leerling dat aan het einde van het eerste lesjaar nog niet kan, moet hij/zij dus worden bijgespijkerd.
Dat was de grote leesrevolutie in de UK. Een simpele verplichte test of de leerling aan het einde van het eerste lesjaar inderdaad verklankend kan lezen.
Maar in mijn voorgaande blogpost kun je nog iets lezen. Als ik met die informatie de krant benader, valt dat niet goed. Die informatie vindt men niet oké. Die informatie voelt niet goed. En dat probleem geldt niet alleen voor de krant, maar voor veel mensen die bij het onderwijs betrokken zijn. En voor taaldocenten geldt het in nog sterkere mate.
Men heeft een bepaalde instelling waardoor simpele oplossingen als het ware niet gezien worden. Van die simpele oplossingen weet men bij voorbaat: dat kan niet kloppen! Zo simpel kan het niet zijn! Het is een uitermate complex probleem! We willen daar nog heel graag heel lang over doorfilosoferen.
Of toegespitst op het lezen. Het leesprobleem valt niet op korte termijn op te lossen! Het leesprobleem vereist experts om een mogelijke oplossing aan te dragen!
Het is alsof je hoort: kom verdomme niet aan ons leesprobleem! Dat is van ons! Blijf er met je kladden vanaf! Dat is onze expertise! Dat is onze broodwinning! Dat laten we ons niet afpakken! Gore klootzak, sodermieter op!
Dit soort reacties van taaldocenten en aanverwanten op onderwijsproblemen is helaas standaard. Effectieve methodes worden nooit omarmd, maar altijd neergesabeld. (Wie op dit punt literatuur zoekt, kan het proefschrift van mijn vrouw en mij hierover raadplegen.) Aan de ene kant ontkent men voortdurend de harde feiten of negeert die. Aan de andere kant wordt men helemaal furieus zodra iemand een effectieve methode demonstreert. Dat kan niet kloppen! Dat mag niet kloppen!
Waardoor worden die negatieve reacties veroorzaakt? Taaldocenten zijn doorgaans alfa's. Als we dat begrip ruim interpreteren gaat het om vooral double highs, wat men of action en een schare gewone gelovigen.
Double highs zijn agressieve, bevooroordeelde mensen, die bekend staan als de gevaarlijkste mensen die er op Gods aardbodem rondlopen. Men of action kunnen scherp denken, maar willen alles doen om sociaal hoger op te komen. De gewone gelovigen geloven bij voorbaat wat hen van hogerhand verteld wordt.
Wat er dus mis is met ons onderwijs, is dat de mensen die daar bij doorgaans betrokken zijn, te hoog scoren op de alfa-bètafactor. Het gaat om een geloofsgemeenschap, mensen die gefocust zijn op status en macht en zich van de harde werkelijkheid niets aantrekken.
Dat is natuurlijk een probleem dat niet alleen geldt voor het Nederlandse onderwijs, maar voor vrijwel alle onderwijs. Men focust niet op de harde realiteit, maar vlucht in de aangename sociale werkelijkheid van het gezamenlijke geloof.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten