De honderdste blogpost dit jaar!

 

Laatst bijgewerkt: 29-11-2023 om 0.20

 

De vorige blogpost was de honderdste gepubliceerde op deze blog dit jaar. Een behoorlijk aantal, dat neerkomt op bijna 2 per week. Je kunt dat aantal vergelijken met het aantal posts in eerdere jaren en dan zie je, dan het meer was dan voorgaande jaren.

De jaren met de meeste gepubliceerde posts waren 2019 en 2018. In 2019 verschenen 81 posts, in 2018 verschenen 79 posts.

Het jaar met de minste gepubliceerde posts was 2016, toen verschenen slechts 8 posts. Maar in feite ging het toen slechts om een deel van het jaar, want in dat jaar startte ik met deze blog. Ook als je daar rekening mee houdt, was het aantal gepubliceerde posts het eerste jaar bescheiden. Ook in het tweede jaar (2017), verschenen slechts een klein aantal (16) posts.

Wanneer ik de huidige blogpost meetel, zijn er tot nu toe in totaal 382 posts gepubliceerd. Wanneer ik het aantal jaren van bestaan op 7,5 stel, komt dat neer op iets meer dan 50 posts per jaar.

Het doel was echter nooit een bepaald aantal posts per jaar te publiceren. Ook was het doel nooit een groot publiek te trekken door dat naar de mond te praten. Het doel was op het gebied van discriminatie inhoudelijk verder te komen.

Om dat te bereiken, moet je erover schrijven. Door erover te schrijven, dwing je jezelf je gedachten te formuleren, te ordenen, te verbeteren en te toetsen. Mijn ervaringen met mijn travestie-blog hadden me geleerd dat je op deze manier snelle vooruitgang kunt realiseren.

Het begin van deze blog valt niet samen met het tijdstip waarop ik me meer dan fulltime op het probleem van discriminatie stortte. Dat was medio 2014,  toen de RUG een heksenjacht op mijn vrouw en mij opende als pas gepromoveerden. Men had kennelijk het idee dat een 'foute' man zoals ik met mijn transgender-achtergrond niet gepromoveerd behoorde te zijn.

In de literatuur staat een dergelijke heksenjacht waarbij een groep mensen jacht maakt op een of meer individuën met het doel die te beschadigen, ten val te brengen en mogelijk erger, bekend als 'mini-holocaust'. Het belangrijkste bij een mini-holocaust is dat je het overleeft en gezond blijft. Dat lukt lang niet altijd, maar mijn vrouw en mij lukte dat, hoewel het soms kantje boord was.

Wanneer je als psycholoog een mini-holocaust meemaakt (in de rol van slachtoffer) is dat natuurlijk niet leuk, het is bedreigend. Tegelijkertijd is het ook leerzaam en interessant. Je maakt een groep mensen mee, die door het dolle heen zijn. Die maar één ding willen: jou en alles wat bij je hoort, beschadigen en liefst erger. Deze reeks gebeurtenissen (die ik elders uitvoerig beschreven heb) motiveerden me om me op volle kracht in die ogenschijnlijk vreemde gebeurtenissen te verdiepen.

Het voorgaande betekent dat ik me inmiddels meer dan 9 jaar gericht met het onderwerp discriminatie bezighoud. In de eerste jaren na medio 2014 meer dan full time, in latere jaren wat minder.

Ook voor 2014 had ik me echter al verdiept in problemen betreffende discriminatie. Als transgender was ik al jong uit de kast gekomen (rond 1970) en daardoor had ik op dit gebied wel het een en ander meegemaakt. Je zou kunnen zeggen dat ik daardoor wat een 'ervaringsdeskundige' ben, maar als empirisch wetenschapper moet je achterdochtig zijn bij het woord 'deskundigen'. De Natuur heeft de vervelende gewoonte zich van dat soort mensen soms akelig weinig aan te trekken. Of zoals een bioloog formuleerde: je ziet maar weer, deze vogels lezen de handboeken niet. Een bepaalde mate van persoonlijke ervaring maakt het onderwerp echter een stuk minder abstract.

Er waren in de vele jaren van mijn leven voorafgaand aan 2014 natuurlijk meer zaken, die een rol speelden bij mijn aanpak van het discriminatie-probleem. Voor deze blogpost voert dat echter te ver.

Als je dus consequent denkt, heeft dat getal van 100 niet zoveel betekenis. Toch is het niet verkeerd. Het betekent dat ik regelmatig iets schrijf en produceer over dat grote en belangrijke onderwerp. Dat is geen garantie dat je altijd verstandige dingen schrijft, maar het is beter dan niks. Want als je niet schrijft, zodat anderen het kunnen lezen en eventueel kritiek kunnen leveren, blijf je hangen in je eigen heerlijke, vage gedachten.

De grote variabele die uit het empirische discriminatie-onderzoek naar boven komt, is: bevooroordeeldheid. Maar wat is dat precies? En heeft dat consequenties voor deze blog?

Het grote onderscheid is het onderscheid dat we globaal ook terugvinden tussen de alfawetenschappen en de bètawetenschappen. Het grote onderscheid is het criterium, dat je hanteert voor het beoordelen van uitspraken. Het alfa-criterium is dat wat de groep vindt (of haar leiders). Het bèta-criterium is dat wat de harde Natuur zegt of kenbaar maakt. Voor die twee manieren van denken geldt: '... and never the twain shall meet."

Het uiteindelijke oordeel over mijn blogposts is als het ware aan de harde werkelijkheid, eventueel aan degenen die bereid zijn die harde werkelijkheid als enig zaligmakend criterium te omarmen. Wat ik beweer klopt of het klopt niet. Je streeft naar het eerste en vreest voor het tweede.

De andere kant van bevooroordeeldheid kennen we als borrelpraat, als iets snel de ruimte ingooien om sociaal te scoren. Wel, met dat snel de ruimte ingooien lijkt het bij mijn blog soms wel wat mee te vallen. De honderdste blogpost dit jaar werd door mij gepubliceerd op 15 november. Op 26 november bracht ik er nog een verbetering in aan. Dat betekent dat ik gedurende anderhalve week de eerste gepubliceerde versie nog geprobeerd heb te verbeteren.

Heeft dat zin? Hoe korter en helderder je zo'n beschrijving maakt van wat het empirische onderzoek heeft opgeleverd, hoe beter. Alleen op die manier zie je wat er niet klopt, wat er ontbreekt en wat er wel gevonden is. Pas door iets eindeloos te herkauwen, proef je de onverteerbare delen.

Dat levert ook een bruikbaar criterium op om bevooroordeelde teksten te onderscheiden van onbevooroordeelde teksten. Fascisten praten en schrijven belangrijk anders dan niet-fascisten! Bevooroordeelde geesten praten en schrijven totaal anders dan onbevooroordeelde geesten. Daardoor is het mogelijk op basis van een tekst de mate van bevooroordeeldheid te voorspellen van de schrijver van die tekst. In mijn volgende blogpost probeer ik dat principe toe te passen.