De Volkskrant publiceerde vandaag (woensdag 21/2/2024) een brief van Ilja Jasjin (p. 28) naar aanleiding van de dood van Aleksej Navalny.
Die brief geeft naar mijn idee goed de stemming weer, die ik in de Volkskrant en de Trouw vandaag denk te lezen. Ik laat hier de titel volgen, die vertelt eigenlijk het hele verhaal.
"Ik zit achter de tralies, mijn leven ligt in handen van Poetin en is in gevaar. Maar ik blijf aan mijn overtuigingen vasthouden".Wat in de krant vetgedrukt was, heb ik ook vet gemaakt.
Ik laat hier ook het einde van de brief volgen.
"Toen ik in februari 2015 bij het lichaam van Boris stond, zwoer ik tegen mezelf dat ik niet bang zou zijn, niet zou opgeven en niet zou vluchten. Negen jaar later, nu ik rouw om Aleksej, kan ik die gelofte alleen maar herhalen.
Zolang mijn hart klopt in mijn borstkas, zal ik vechten tegen tirannie. Zolang ik leef, zal ik geen kwaad vrezen, Zolang ik adem, zal ik bij mijn volk zijn.
Ik zweer het.
Aleksej, rust zacht, broeder. Joelia, Ljoedmila Ivanovna, Anatoli Ivanovitsj, Oleg, Dasja, Zachar, hou vol.
Ik ben bij jullie."
Maar vermoedelijk niet lang meer, ben ik dan geneigd te denken.
Wat communiceert die brief? Dat Russen fantastische soldaten zijn. Ze zijn niet bang, ze zijn bereid om te sterven ook al is dat slechts voor een idee dat ze in hun hoofd hebben en wat je ook doet, van dat idee laten ze zich niet afbrengen. Als je die brief leest, begrijp je waarom ze het in Oekraïne erg moeilijk hebben.
"Jasjin is een Russische oppositiepoliticus. Hij was bevriend met Aleksej Navalny en de in 2015 vermoorde Kremlincriticaster Boris Nemtso", aldus de kanttekening naast de brief in de Volkskrant. Hij vindt Poetin dus driemaal niks.
Het is zeker dapper om zo'n brief te schrijven, terwijl Poetin ieder moment kan besluiten dat je nu wel lang genoeg je praatjes hebt verkocht. Maar is het ook verstandig?
Stel ik zat tijdens de Tweede Wereldoorlog in een Duits concentratiekamp. Ik ben dan geneigd te denken dat mijn eerste prioriteit zou zijn om zo lang mogelijk te overleven. Natuurlijk zou ik bepaald niet weg zijn van Hitler, maar ik zou ook niets opschieten met het sterven van een zinloze voortijdige dood.
Bovendien, op het moment dat Poetin zich min of meer openlijk ontdoet van Jasjin, laat hij aan zijn mensen opnieuw zijn enorme 'almacht' zien. Is dat wat Jasjin graag wil? Poetin de kans geven zijn almacht te tonen?
Ik heb de stellige overtuiging dat 2+2 doorgaans 4 levert. Ik geloof dat niet alleen, ik het ook bewijzen en ik kan ook aangeven, dat die regel soms niet opgaat. Maar stel nu, dat iemand een pistool tegen mijn hoofd houdt en eist dat ik hardop zeg '2+2=5'. Zou ik dat weigeren of zou ik dan onder druk van dat pistool toch overstag gaan?
Voor mij is die vraag niet moeilijk, want hoewel ik graag via systeem 2 denk, kan ik ook via systeem 1 denken. Dus om mijn leven wat te verlengen, zou ik de persoon met het pistool zonder problemen tegemoet komen. Ik heb in mijn leven wel ergere onzin moeten verkondigen.
Ik denk dus dat als je Poetin niet ziet zitten en zijn heerschappij wilt beëindigen, bepaald geen geringe doelstelling, je niet veel opschiet met allerhande emotioneel geleuter. Aan de andere kant, ik ben absoluut geen politicus, dus als iemand het op die manier toch wil proberen, mag dat van mij, maar dan wel op eigen risico.
Ik denk dat als je als NATO of als EU iets tegen Poetin wilt doen, je moet ophouden met emotioneel gebabbel en gewoon als een speer je huiswerk moet gaan doen. Natuurlijk stond de brug open en reed de trein niet, en ben je een echte held. Maar met dat soort praatjes ga je Poetin niet stoppen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten