Laatst bijgewerkt: 19/4/2023 om 0:03
Ogenschijnlijk begint dit verhaal met een ingezonden brief die de Volkskrant meende te moeten publiceren. Die brief werd geplaatst op 12/4 en was afkomstig van Frans Kouwets. In de brief spreekt Kouwets zijn ergernis uit over al die 'gele schreeuwlelijkerds' in parken en wegbermen.
In het kader van deze blog weten we, dat het uitspreken van die ergernis in een brief aan de krant niet geheel en al zonder betekenis is. Het vertelt iets over de persoon Kouwets. Wie zich ergert aan gele narcissen, ergert zich vast nog wel vaker en aan meer.
Een Amerikaans gezegde stelt: 'Haters gonna hate'. Een spreuk waarvan de betekenis op een of andere manier bij veel mensen niet schijnt over te komen. Op basis van hard empirisch onderzoek, weten we echter (of denken we te weten) dat de spreuk klopt.
Haten en zich ergeren zijn manifestaties van bevooroordeeldheid. De variabele die in 1950 driemaal gebruikt werd om 'fascisme' te meten. De variabele die bij Amerikanen (zeer betrouwbaar) voorspelt of men op Trump stemt. De variabele dus, die aangeeft of men valt voor de strongman.
Die ingezonden brief leidde tot een volgende ingezonden brief, die de Volkskrant meende te moeten plaatsen op 14/4. Annemieke Blöte schreef, dat ze het nu zeker wist: Otto den Beste leefde!
Wie is 'Otto den Beste'? Dat valt hier te zien (https://www.youtube.com/watch?v=BBHMl0qYFuE). Den Beste is oud leraar Duits en altijd boos. Het is een typetje van Koot & Bie uit Keek op de Week. In dit geval gespeeld door wijlen De Bie.
Vervolgens kwam de Volkskrant vandaag (18/4) met een volgende ingezonden brief. In Vught, in het Raadhuispark staan 2.142 stervormige narcissen als symbool voor de Joodse kinderen die in de Tweede Wereldoorlog vanuit Vught werden gedeporteerd en omgebracht.
Dus, waar begint dit verhaal nu precies? Als je het chronologisch bekijkt, begint het met de Tweede Wereldoorlog en de Holocaust. Daarna komt Otto den Beste als creatie van De Bie. Vervolgens komt de ingezonden brief van Frans Kouwets. Vervolgens wordt de link gelegd met Otto den Beste. En als laatste wordt de link gelegd met de narcissen die als symbool bedoeld zijn voor de plaatselijke bijdrage aan de Holocaust.
Wat viel me in dit verhaal op? Iemand heeft een uitgesproken mening over gele narcissen. Dat mag natuurlijk, maar het is slechts een mening. Die mening wordt echter wel gepubliceerd door de Volkskrant. Dat zegt iets over de tijd waarin we leven.
Die Joodse kinderen werden vermoord, omdat nazi's heilig geloofden dat Joden niet deugden en verantwoordelijk waren voor alle problemen in de wereld. Iets dat slechts een mening was, gebaseerd op niets, werd verheven tot feit.
Ondertussen zijn we een hele tijd verder en opnieuw is het, alsof men maar niet genoeg kan krijgen van meningen. Sterker nog, uit empirisch onderzoek weten we dat veel moderne mensen het onderscheid feit/mening niet meer kunnen maken. Sommigen zien feiten aan voor meningen en meningen voor feiten. Anderen gokken maar wat.
Empirische wetenschappers hanteren een simpele stelregel. Feiten (waarnemingen dus) zijn heilig. De harde Natuur heeft altijd gelijk. Voor die harde natuur gebruikte Einstein van tijd tot tijd de term 'God'.
Maar in de hedendaagse kranten en in de hedendaagse samenleving vind je dat idee -- feiten zijn heilig -- niet echt terug. Het lijkt eerder omgekeerd te zijn. Meningen zijn heilig, feiten zijn vies. Wat wij vinden, daar gaat het om! Als de feiten niet kloppen met onze opinies, is het: des te erger voor de feiten!
Dat loslaten van de harde feiten en het zwelgen in wilde opinies doet denken aan de dertiger jaren van de vorige eeuw. Wie In de schaduwen van morgen naleest over de periode waarin Adolf Hitler opkwam, zal veel overeenkomsten ontwaren. Althans dat is mijn ervaring. Dit boek van Johan Huinzinga is -- in de originele versie -- met wat moeite online nog te vinden. Van harte aanbevolen.
En inderdaad, dat laatste is slechts een mening.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten